ಖುಷಿ ಪಡುವುದರಲ್ಲಿ ಆವತ್ತಿಗೂ ಇವತ್ತಿಗೂ ನಾನೇ ಲಾಸ್ಟ್!
ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ನಿಜಕ್ಕೂ ನಾನು ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಆರಂಭಿಸಿದ್ದು ಹವ್ಯಾಸಕ್ಕಾಗಿಯಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಯಾರ ಜೊತೇನೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಈ ಮೂಲಕವಾದರೂ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸೋಣ ಅಂತ. ಈಗಾಗಲೇ ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಕೆಲವೊಂದು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇನೋ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ನಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬರೀತಾ ಹೋದಂತೆ ನಾನ್ ಏನ್ ಬರೀತಾ ಇದೀನಿ ಅನ್ನೋದು ಕೂಡ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗೋದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಸುಮ್ನೆ ಒಮ್ಮೆ ಓದಿದರೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಬರೆದ್ನಾ ಅನಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತೀರಾ ಖಾಸಗಿ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು, ಯಾವುದನ್ನು ಬರೆಯ ಬಾರದು ಅಂದ್ಕೊಂಡಿರ್ತೀನೋ ಅದನ್ನು....ಒಟ್ಟಾರೆ ಎಲ್ಲನೂ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ನಲ್ಲಿ ಗೀಚಿದ್ದೀನಿ..
ಈ ಜೀವನ ಅಂದ್ರೇನೆ ಹಾಗೆ..ಉತ್ತರವೇ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರಶ್ನೆ..ಹಿಂದೆ ನನಗೂ ತುಂಬಾ ಆಸೆಗಳಿತ್ತು..ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳಿತ್ತು, ಏನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಛಲ ಇತ್ತು..ಈಗಲೂ ಇದೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನೋವು ಆಗಾಗ ಬಿಡದೇ ಕಾಡುತ್ತೆ. ಬಹುಶಃ ಜೀವನ ಅಂದ್ರೆ ಇದೇ ಇರಬೇಕು. ಸಮಸ್ಯೆ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಅಂತಾರೆ, ಆದರೆ ನನ್ನ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೋವು ಸಮಸ್ಯೇನೇ ಅಲ್ಲ...ಜಸ್ಟ್ ಒನ್ ಫೀಲ್ ಅಷ್ಟೇ...
ಆದರೆ ಆ ಫೀಲ್ ಅಂತಾರಲ್ಲ..ಅದೇ ಕಣ್ರೀ ತುಂಬಾ ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾ ನೋವ್ ಕೊಡ್ತಾ ಇರೋದು. ಒಂದ್ ವರ್ಷ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ನ ಕದ ತಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದ ಎಸ್ಎಮ್ಎಸ್ ಅಕಸ್ಮತ್ತಾಗಿ ನಿಂತ್ ಹೋದರೆ ಏನಾಗ್ಬೇಡ? ಏನಿಲ್ಲ...ಜಸ್ಟ್ ನೋವಷ್ಟೇ..!
ಕೆಲವೊಬ್ಬರ ಜೀವನ ನಮಗೆ ಮಾದರಿ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರದ್ದು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ...ನನಗೂ ಕೆಲವರು ಮಾದರಿ..ಯಾವ ರೀತಿ ಅಂತ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ತುಂಬು ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ದಿನಪೂತರ್ಿ ನಗು, ತಮಾಷೆ, ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೆಲಸ, ಹರಟೆ ಎಲ್ಲಾ ಇರುತ್ತೆ. ಇದೆಲ್ಲದರ ಪರಿಚಯಾನೇ ಇಲ್ದೇ ಇರೋವನಿಗೆ ಇವೆಲ್ಲಾನೂ ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿಡುತ್ತೆ.. ಆದ್ರೆ ಎಷ್ಟು ದಿನ? ಜಸ್ಟ್ ಒಂದು ವರ್ಷ..ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಏಕಾಂಗಿತನ..ಒಬ್ಬಂಟಿತನ...ಒಬ್ಬನೇ ಕೂತಾಗ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಒಂದ್ ಹನಿ ನೀರು...ಇನ್ನರ್ ಫೀಲಿಂಗ್ ಅಂದ್ರೆ ಇದೇನಾ? ಇದ್ರೂ ಇರಬಹುದು.
ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒಬ್ಬರು ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತಾರೆ. ಅವರ ಎಲ್ಲಾ ವಿಚಾರಗಳನ್ನೂ ನಿಮ್ ಜೊತೆ ಶೇರ್ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಅವರ ಬತರ್್ ಡೇಗೆ ಏನಿಲ್ಲಾ ಅಂದರೂ ಒಂದ್ ವಾರ ಮೊದಲೇ ನೀವು ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡೋಕೆ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡ್ತೀರಾ. ನೀವ್ ಮಾಡಿದ್ದೀರೋ ಇಲ್ವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ನಾನಂತೂ ಮಾಡಿದ್ದೀನಿ....
ಫಸ್ಟ್ ವಿಶಸ್, ಬೆಸ್ಟ್ ವಿಶಸ್ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳು ಘಂಟೇಗೇನೆ ವಿಶ್ ಮಾಡಿದ್ದೀನಿ...ಆದ್ರೆ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷ? ಜಸ್ಟ್ ಒನ್.........! ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಷ ಅದೇ ದಿನ, ಅದೇ ಸಮಯ....ಈ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆ ಅವಕಾಶನೇ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ....ಜಸ್ಟ್ ಫೀಲ್ ಇಟ್...ಆದರೆ ತುಂಬಾ ಸೆನ್ಸಿಟಿವ್ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅನ್ನೋದು ನೆನಪಿರಲಿ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟವರನ್ನು ಮರೆತು ಹೋಗುವ ಜೀವಗಳಿಗೆ ಈ ತರ ಫೀಲ್ ಆಗೋದಿಲ್ಲ. ಆ ಜೀವವೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಜೀವಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಥರ ಫೀಲ್ ಆಗೋದು. ಒನ್ ಟೈಮ್ ನನಗೆ ನನ್ನದೇ ಪ್ರಪಂಚ. ಶಾಲೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಮನೆ...ಮನೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಶಾಲೆ..ಈ ಮಧ್ಯೆ ಸಿಗ್ತಾ ಇದ್ದ ಒಂದೆರೆಡು ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್. ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಒಂದರ್ಧ ಘಂಟೆ ಖುಷಿಯಾಗಿ ನಗೋದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲೂ ನನಗೆ ನಗೋ ಅವಕಾಶಗಳೇ ಸಿಗ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಇಡೀ ಕ್ಲಾಸ್ಗೇ ನಾನೇ ಫಸ್ಟ್....ಆದರೆ ಖುಷಿಯಾಗಿರೋದ್ರಲ್ಲಿ ಆವತ್ತಿಗೂ ಇವತ್ತಿಗೂ ನಾನೇ ಲಾಸ್ಟ್....
ಸಂಬಂಧಗಳು ಅಂದ್ರೆ ಏನೂ ಅಂತಾನೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂದು ರೀತಿ ಬಾವಿಯೊಳಗಿರೋ ಕಪ್ಪೆ ಥರ ನನ್ನ ಜೀವನ. ಯಾರ್ ಜೊತೇಲೂ ಬೆರೀತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರ್ ಜೊತೇನೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಿಲ್ಲ. ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನು. ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಸಮಸ್ಯೆನಲ್ಲೂ ಪಾಲು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದಷ್ಟು ಸ್ವಾಥರ್ಿ ನಾನು! ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಇದ್ರೆ ಎಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ತೊಂದರೆ ಆಗುತ್ತೋ ಅನ್ನೋ ಜಾಯಮಾನ ನನ್ನದು. ಇನ್ನು ಶಾಲೆಯಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ. ಎಲ್ಲರ ಥರ ಡ್ಯಾನ್ಸ್, ಸ್ಪೋಟ್ಸರ್್ ನನಗೆ ಆಗಿ ಬರೋದೇ ಇಲ್ಲ. ನಂದೇನಿದ್ದರೂ ಕ್ವಿಜ್, ಪ್ರಬಂಧ....ಅಷ್ಟೇ..ಇಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ...ಗೆದ್ದಾಗ ಒಬ್ಬನೇ ಖುಷಿ ಪಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ..ಸೋತಾಗಲೂ ಒಬ್ಬನೇ ಫೀಲ್ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದೆ...ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಜೊತೆ ಶೇರ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ಹೇಗೆ ಅಂತಾನೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂಥರಾ ವಿಚಿತ್ರ ಕ್ಯಾರೆಕ್ಟರ್ ನನ್ನದು. ಸರಿಯಾಗಿ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯ ಹತ್ತಿರ ಫೋಸ್ಟ್ ಡಬ್ಬ ಎಲ್ಲಿದೆ ಅನ್ನೋದು ಕೂಡ ನನಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೂ ಹೇಳ್ತೀನಿ....ಆದ್ರೆ ಒಂದೇ ಸಲ ಬೇಡ....ನಿಮಗೂ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಕಷ್ಟ ಆಗಬಹುದು....
ಧ್ವನಿ
ಈ ಜೀವನ ಅಂದ್ರೇನೆ ಹಾಗೆ..ಉತ್ತರವೇ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರಶ್ನೆ..ಹಿಂದೆ ನನಗೂ ತುಂಬಾ ಆಸೆಗಳಿತ್ತು..ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳಿತ್ತು, ಏನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಛಲ ಇತ್ತು..ಈಗಲೂ ಇದೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನೋವು ಆಗಾಗ ಬಿಡದೇ ಕಾಡುತ್ತೆ. ಬಹುಶಃ ಜೀವನ ಅಂದ್ರೆ ಇದೇ ಇರಬೇಕು. ಸಮಸ್ಯೆ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಅಂತಾರೆ, ಆದರೆ ನನ್ನ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೋವು ಸಮಸ್ಯೇನೇ ಅಲ್ಲ...ಜಸ್ಟ್ ಒನ್ ಫೀಲ್ ಅಷ್ಟೇ...
ಆದರೆ ಆ ಫೀಲ್ ಅಂತಾರಲ್ಲ..ಅದೇ ಕಣ್ರೀ ತುಂಬಾ ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾ ನೋವ್ ಕೊಡ್ತಾ ಇರೋದು. ಒಂದ್ ವರ್ಷ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ನ ಕದ ತಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದ ಎಸ್ಎಮ್ಎಸ್ ಅಕಸ್ಮತ್ತಾಗಿ ನಿಂತ್ ಹೋದರೆ ಏನಾಗ್ಬೇಡ? ಏನಿಲ್ಲ...ಜಸ್ಟ್ ನೋವಷ್ಟೇ..!
ಕೆಲವೊಬ್ಬರ ಜೀವನ ನಮಗೆ ಮಾದರಿ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರದ್ದು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ...ನನಗೂ ಕೆಲವರು ಮಾದರಿ..ಯಾವ ರೀತಿ ಅಂತ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ತುಂಬು ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ದಿನಪೂತರ್ಿ ನಗು, ತಮಾಷೆ, ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೆಲಸ, ಹರಟೆ ಎಲ್ಲಾ ಇರುತ್ತೆ. ಇದೆಲ್ಲದರ ಪರಿಚಯಾನೇ ಇಲ್ದೇ ಇರೋವನಿಗೆ ಇವೆಲ್ಲಾನೂ ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿಡುತ್ತೆ.. ಆದ್ರೆ ಎಷ್ಟು ದಿನ? ಜಸ್ಟ್ ಒಂದು ವರ್ಷ..ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಏಕಾಂಗಿತನ..ಒಬ್ಬಂಟಿತನ...ಒಬ್ಬನೇ ಕೂತಾಗ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಒಂದ್ ಹನಿ ನೀರು...ಇನ್ನರ್ ಫೀಲಿಂಗ್ ಅಂದ್ರೆ ಇದೇನಾ? ಇದ್ರೂ ಇರಬಹುದು.
ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒಬ್ಬರು ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತಾರೆ. ಅವರ ಎಲ್ಲಾ ವಿಚಾರಗಳನ್ನೂ ನಿಮ್ ಜೊತೆ ಶೇರ್ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಅವರ ಬತರ್್ ಡೇಗೆ ಏನಿಲ್ಲಾ ಅಂದರೂ ಒಂದ್ ವಾರ ಮೊದಲೇ ನೀವು ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡೋಕೆ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡ್ತೀರಾ. ನೀವ್ ಮಾಡಿದ್ದೀರೋ ಇಲ್ವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ನಾನಂತೂ ಮಾಡಿದ್ದೀನಿ....
ಫಸ್ಟ್ ವಿಶಸ್, ಬೆಸ್ಟ್ ವಿಶಸ್ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳು ಘಂಟೇಗೇನೆ ವಿಶ್ ಮಾಡಿದ್ದೀನಿ...ಆದ್ರೆ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷ? ಜಸ್ಟ್ ಒನ್.........! ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಷ ಅದೇ ದಿನ, ಅದೇ ಸಮಯ....ಈ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆ ಅವಕಾಶನೇ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ....ಜಸ್ಟ್ ಫೀಲ್ ಇಟ್...ಆದರೆ ತುಂಬಾ ಸೆನ್ಸಿಟಿವ್ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅನ್ನೋದು ನೆನಪಿರಲಿ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟವರನ್ನು ಮರೆತು ಹೋಗುವ ಜೀವಗಳಿಗೆ ಈ ತರ ಫೀಲ್ ಆಗೋದಿಲ್ಲ. ಆ ಜೀವವೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಜೀವಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಥರ ಫೀಲ್ ಆಗೋದು. ಒನ್ ಟೈಮ್ ನನಗೆ ನನ್ನದೇ ಪ್ರಪಂಚ. ಶಾಲೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಮನೆ...ಮನೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಶಾಲೆ..ಈ ಮಧ್ಯೆ ಸಿಗ್ತಾ ಇದ್ದ ಒಂದೆರೆಡು ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್. ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಒಂದರ್ಧ ಘಂಟೆ ಖುಷಿಯಾಗಿ ನಗೋದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲೂ ನನಗೆ ನಗೋ ಅವಕಾಶಗಳೇ ಸಿಗ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಇಡೀ ಕ್ಲಾಸ್ಗೇ ನಾನೇ ಫಸ್ಟ್....ಆದರೆ ಖುಷಿಯಾಗಿರೋದ್ರಲ್ಲಿ ಆವತ್ತಿಗೂ ಇವತ್ತಿಗೂ ನಾನೇ ಲಾಸ್ಟ್....
ಸಂಬಂಧಗಳು ಅಂದ್ರೆ ಏನೂ ಅಂತಾನೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂದು ರೀತಿ ಬಾವಿಯೊಳಗಿರೋ ಕಪ್ಪೆ ಥರ ನನ್ನ ಜೀವನ. ಯಾರ್ ಜೊತೇಲೂ ಬೆರೀತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರ್ ಜೊತೇನೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಿಲ್ಲ. ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನು. ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಸಮಸ್ಯೆನಲ್ಲೂ ಪಾಲು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದಷ್ಟು ಸ್ವಾಥರ್ಿ ನಾನು! ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಇದ್ರೆ ಎಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ತೊಂದರೆ ಆಗುತ್ತೋ ಅನ್ನೋ ಜಾಯಮಾನ ನನ್ನದು. ಇನ್ನು ಶಾಲೆಯಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ. ಎಲ್ಲರ ಥರ ಡ್ಯಾನ್ಸ್, ಸ್ಪೋಟ್ಸರ್್ ನನಗೆ ಆಗಿ ಬರೋದೇ ಇಲ್ಲ. ನಂದೇನಿದ್ದರೂ ಕ್ವಿಜ್, ಪ್ರಬಂಧ....ಅಷ್ಟೇ..ಇಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ...ಗೆದ್ದಾಗ ಒಬ್ಬನೇ ಖುಷಿ ಪಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ..ಸೋತಾಗಲೂ ಒಬ್ಬನೇ ಫೀಲ್ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದೆ...ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಜೊತೆ ಶೇರ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ಹೇಗೆ ಅಂತಾನೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂಥರಾ ವಿಚಿತ್ರ ಕ್ಯಾರೆಕ್ಟರ್ ನನ್ನದು. ಸರಿಯಾಗಿ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯ ಹತ್ತಿರ ಫೋಸ್ಟ್ ಡಬ್ಬ ಎಲ್ಲಿದೆ ಅನ್ನೋದು ಕೂಡ ನನಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೂ ಹೇಳ್ತೀನಿ....ಆದ್ರೆ ಒಂದೇ ಸಲ ಬೇಡ....ನಿಮಗೂ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಕಷ್ಟ ಆಗಬಹುದು....
ಧ್ವನಿ
No comments:
Post a Comment