Tuesday 21 August 2012

`ಕಾಲದ ಕರೆಗೆ ಕಿವಿಕೊಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೆಂಬ ಪುಟ!

`ಕಾಲ'ದ ಕರೆಗೆ ಕಿವಿಕೊಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೆಂಬ ಪುಟ!

 

ತಾಯಿಯ ಹೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಭೂಮಿಗಿಳಿಯುವಾಗ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಅಳುವಿನ ಜೊತೆಗೆ ಪುಕ್ಕಟೆಯಾಗಿ ಸಿಗುವುದು `ಮಗು ಎಂಬ ನಾಮಧೇಯವಷ್ಟೇ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಪಿಲಿ ಪಿಲಿ ಕಣ್ಣು ಬಿಡುತ್ತಾ ಅಮ್ಮನ ತೋಳ ತೆಕ್ಕೆಯ ಆಸರೆ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅಲ್ಲಿ ನೆರೆದವರಿಗೆ ಅದೆಂಥದೋ ಪುಳಕ. ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಗಂತೂ ಆ ಮಗುವಿನ ಆಳುವೇ ಸಾರ್ಥಕ ಎನಿಸುವಂಥ ಅನುಭವ. ಆದರೆ ಭೂಮಿಯ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಕೆಲವೇ ಸೆಕೆಂಡ್ ಕಳೆದ ಮಗುವಿಗೆ ಜಗವೇ ನೂತನ....ಅಳು ಕಂಡು ನಗುವವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ವಿನೂತನ....ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗುವಿನ ಅಳು ನಗುವಾಗಿ ಬದಲಾಗುವಾಗ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಸ್ವಂತ ಹೆಸರಿನ ಆಸರೆ....ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರ ಸ್ಪರ್ಶ....
ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೊಂದು ಇಂತಹ ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರತೀ ಮಗುವಿಗೂ ಸಿಗಬೇಕು. ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತೆ ಕೂಡ...ಆದರೆ ಎಷ್ಟು ದಿನ?
ಆ ಮಗುವಿಗೂ ಕಾಲದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗೆ ಹೆಗಲು ಕೊಡುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ?
ಹೌದು, ಬದಲಾವಣೆ ಜಗದ ನಿಯಮ..ಹುಟ್ಟು ಸಾವಿನ ಮಧ್ಯೆ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಪ್ರತೀ ಹಾದಿಯಲ್ಲೂ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ನೊಗ ಹೊತ್ತು ಸಾಗಬೇಕಾದದ್ದು ಅನಿವಾರ್ಯ....ಎಳೆಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಆಟ, ತುಂಟಾಟಗಳು, ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಜೀವನ, ಎಲ್ಲವೂ ದೂರ ಸರಿದು `ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೆಂಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಹೊತ್ತು ನಮ್ಮ ಹೆಗೆಲೇರುತ್ತದೆ.
ಇಂದೊಂಥರ ಅನ್ಯಗ್ರಹವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ ಹಾಗೆ...!
ಜೀವನ ಸುಗಮವಾಗಿರಲಿ ಎಂದು ಮುಂದಡಿಯಿಡುವ ಪ್ರತೀ ಜೀವವೂ ಬಯಸದೇ ಪಡೆದ ಭಾಗ್ಯ, ದೌಭರ್ಾಗ್ಯಗಳು ಎಷ್ಟು ಎನ್ನುವುದು ಕೇಳಿಯೂ ಕೇಳದಂತಿರುವ ದುರಂತ ಕಥಾನಕಗಳೇ ಸರಿ....
ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅನ್ನುವುದನ್ನೇ ಮರೆತ ಅದೆಷ್ಟೋ ಗೆಳೆಯರ ಬಳಗ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಪ್ರತೀ ದಿನ, ಪ್ರತೀ ಕ್ಷಣ ಮನೋರಂಜನೆಯೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರ(ಒಂದು ವರ್ಗ) ಬಳಗಕ್ಕೆ ಕಾಲದ ಜೊತೆ ಬರುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಪರಿಚಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ವಯಸ್ಸು 20 ದಾಟುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಚೆಲ್ಲಾಪಿಲ್ಲಿಯಾಗಿದ್ದ ಶಾಲಾ ದಿನಗಳ ಗೆಳೆಯರು ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಕುಟುಂಬದ ಬಂಡಿ ಎಳೆಯುವುದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ಯೋಚಿಸಿದ್ದಿದೆ...
ನಿಜಕ್ಕೂ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅಂದ್ರೆ ಇದೇನಾ?
ಹೌದೋ? ಅಲ್ವೋ? ನಂಗತ್ತೂ ಅಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಗೆಳೆಯರ ಬಳಗದ ವರ್ತನೆ ಕಂಡ ನಾನು ಇಂದು ಮಾತ್ರ ಮಾತೆತ್ತದೆ ಮೌನವಾಗಬೇಕಿದೆ. ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣದ ಸ್ಪರ್ಶ ಕಂಡರೆ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಈ ವರ್ಗ..ಇಂದು ಹೇಗೋ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಅರ್ಥವನ್ನು ಅಥರ್ೈಸಿ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕಾಲವೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಲಿಸುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಬಹುಶಃ ಇದಕ್ಕೆ ಇರಬೇಕು...
ಏನೇ ಆದರೂ ಇಂಥವರಿಗೊಂದು ಸಲಾಂ ಮೀಸಲಿಡಲೇ ಬೇಕು. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಸಾಧಕರಲ್ಲದಿದ್ದರು ಸಾಧಕರಿವರು!
ಪ್ರತೀ ಬಾರಿ ಬ್ಲಾಗ್ ಬರೆಯುವಾಗ ನನ್ನ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ ಕೆಲಸ ಕೊಡುವ ನಾನು ಈ ಬಾರಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದ ನೈಜ ಪರಿಶ್ರಮದ ಬೆನ್ನು ಬಿದ್ದು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ. ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ರೌಡಿಸಂ, ಗಲಾಟೆ, ಲವ್ ಎಂದು ಹುಚ್ಚರಂತೆ ಬೀದಿ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರ ಬಳಗದ ಬಗ್ಗೆ(ಒಂದು ವರ್ಗ) ಬರೆಯಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಈಗ ಮಾತ್ರ ಇವರ್ಯಾರೂ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿದ್ದಾರೆ...ಬದಲಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ...!
ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಅಥರ್ೈಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇವರ ವರ್ತನೆಗೆ ಬೇಸರ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡ ಜನರೂ ಇಂದು ತೃಪ್ತಿ ಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. 10ರಿಂದ 20 ಸಾವಿರ ಸಂಬಳ ಹಿಡಿಯದಿದ್ದರೂ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟು ಎನ್ನಬಹುದುದು.
ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್, ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಹೇಳಬೇಕೆನಿಸಿತು ಅಂದರೆ,,,
ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೆ ನನ್ನೊಬ್ಬ ಆಕಾಲದ ಗೆಳೆಯ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದ. ಅಂದು ಅವನಿದ್ದ ರೀತಿಗೂ ಇಂದು ಅವನಿರುವ ರೀತಿಗೂ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ಅಂದಿದ್ದ ಅಹಂಕಾರ, ಅರ್ಭಟ, ಮಾತೆತ್ತಿದರೆ ಸುಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕೋಪ ಇದ್ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ಇವರ ವರ್ತನೆ ಬದಲಾಗಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮುಂದೆ ಅದೇ ಗೆಳೆಯ ಜೀವನವನ್ನು ಈ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಥರ್ೈಸಿಕೊಂಡು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಊಹೆಯೂ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ನಗುವಿನ ಸ್ಪರ್ಶ, ಗೌರವದ ಭಾವ, ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿಲುವು....ಹಿಂದಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಸಿಡಿಲು ಬಡಿದಂತೆ ಬದಲಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯ..!
ಇಂಥದ್ದೊಂದು ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಕಾರಣನಾದ ಆ `ಕಾಲಕ್ಕೊಂದು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕು.
ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್, ಹಾಗಂತ ಬದಲಾವಣೆಯ ಪ್ರತೀ ಮಗ್ಗುಲನ್ನು ತಿರುವಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ನೋಡುವ ಅಭ್ಯಾಸ ನನಗಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ನೋಡಿ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಸಟರ್ಿಪಿಕೇಟ್ ಕೊಡುವ ಹಂತಕ್ಕೂ ನಾನು ಬೆಳೆದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲೋ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಹೊವೊಂದು ತುಂತುರು ಹನಿಗೆ ಮೈದಡವಿ ನಿಂತರೆ ಪೋಟೋ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿ ಚೆಂದಗಾಣಿಸುವ ಅನ್ನೋ ಹವ್ಯಾಸವಷ್ಟೇ! ನನ್ನ ಹವ್ಯಾಸಗಳು ಕೆಲವರ ಪಾಲಿಗೆ ದುರಾಭ್ಯಾಸಗಳಾಗಿ ಕಂಡರೆ ನಾನು ಜವಾಬ್ದಾರನಲ್ಲ.
ಬದುಕಿನ ಪ್ರತೀ ಹಂತದಲ್ಲೂ ಎಡವಿ ಬೀಳುವ ವರ್ಗಕ್ಕಿಂತ, ಈ ಹಿಂದೆ ಎಡವಿ ಬಿದ್ದು ಈಗಷ್ಟೇ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಿರುವ ನನ್ನ ಆ ಕಾಲದ ಗೆಳೆಯನ ವರ್ಗ ನನಗಿಷ್ಟ..
ಇವರು ಅಂದೆಲ್ಲಾ ಜೀವನದ ಪ್ರತೀ ಕ್ಷಣವನ್ನು ಇಂಚಿಂಚೂ ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ...ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಭಾವುಕರಾಗದೆ ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸಿನ ಸುಖವನ್ನು ಪ್ರತೀ ಕ್ಷಣವೂ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದಾರೆ..ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೆಂಬ ಕಾಲನ ಕರೆ ಬಂದಾಗ ನಿಯತ್ತಾಗಿ ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.
ನಿಜಕ್ಕೂ ಈ ರೀತಿಯ ಜೀವನ ಗ್ರೇಟ್ ಅಲ್ವಾ?
ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್, ಈ ಮೂಲಕ ಹೇಳುವುದಿಷ್ಟು...
ಯಾರೇ ಆಗಲಿ ವಯಸ್ಸಿನ ಒಂದು ಹಂತದವರಗೆ ಇರುವಷ್ಟು ದಿನಗಳನ್ನು ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡೋಣ, ನಕ್ಕು ನಲಿಯೋಣ, ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೆಂಬ ಕಾಲನ ಕರೆಗೆ ಮತ್ತೆ ಕಿವಿಕೊಡಲೇ ಬೇಕಲ್ಲವೇ?
ನನ್ನ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಬರಹದ ಉದ್ದೇಶವಿಷ್ಟೇ...ನನ್ನ ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಆ ಕಾಲದ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿಲ್ಲ. ನಕ್ಕು ನಲಿದಿರಲಿಲ್ಲ...ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಲಕ್ಷ್ಮಣ ರೇಖೆ ಎಳೆದು ಜೀವಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಈಗ ಆ ಕಾಲ ಮಿಂಚಿ ಹೋಗಿದೆ. ಇದೀಗ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಕಾಲ...ಇಂದು ಸಂಭ್ರಮಿಸಲು ಸಮಯದ ತಿಕ್ಕಾಟ, ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳ ಜಂಜಾಟ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕುತ್ತಿದೆ...ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೆರೆಡು ರಜಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಆ ದಿನಗಳ ಸಂಭ್ರಮ ಮರುಕಳಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮುಂದಿನ ಜೀವನದ ಭವಿಷ್ಯತ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ನಿರ್ಧರಿತವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನಬಹುದು.
ಏನೇ ಆದರೂ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮತ್ತು ಮಜಾ ಎಂಬ ಎರಡು ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಗಾಲಿಡುವ `ಕಾಲ ಎಂಬ ಎರಡಕ್ಷರಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡದೊಂದು ಸಲಾಂ...

Wednesday 1 August 2012

ರಕ್ಷಾ ಬಂಧನದ ದಿನದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನದ್ದೊಂದು ನೆನಪು

ರಕ್ಷಾ ಬಂಧನದ ದಿನದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನದ್ದೊಂದು ನೆನಪು

ಇವತ್ತು ರಕ್ಷಾ ಬಂದನ. ಸಹೋದರ-ಸಹೋದರಿಯರ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೊಂದು ಗೌರವಯುತ ಅರ್ಥ ಕಲ್ಪಿಸಿದ ದಿನ. ಎಲ್ಲರ ಜೀವನದಲ್ಲೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇಂಥದ್ದೊಂದು ಮಾನವೀಯ ಸಂಬಂಧ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ರಕ್ತ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಹುಟ್ಟಿದ ಒಡಹುಟ್ಟಿದ ಸಂಬಂಧಗಳಾದರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ ಸಿಕ್ಕ ಸಂಬಂಧಗಳು. ರಕ್ಷಾ ಬಂಧನದ ಈ ದಿನದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಹೋದ ಅಕ್ಕನ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು....

ಪ್ರತೀ ಕ್ಷಣವೂ ನೆನಪಾಗುವ ಜೀವದ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು....ಹೆತ್ತಮ್ಮನ ನಂತರ ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟ ಜೀವದ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು....
ಜೀವನ ಅನ್ನೋದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಚಿತ್ರ. ಜೀವನದ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಯ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ಯಾರೆಲ್ಲಾ ಸಿಗ್ತಾರೆ ಅನ್ನೋದನ್ನು ಹೇಳೋದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಊಹಿಸಲೂ ಆಗದ ನನ್ನ ಜೀವನದ ತಿರುವಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ಒಬ್ಬರು ಅಕ್ಕ. ಸದಾ ಮುಗುಳ್ನಗು, ನನ್ನ ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಯನ್ನೇ ಹೋಲುವ ಸ್ವಭಾವ, ಜೀವನದ ಪ್ರತೀ ಕ್ಷಣದಲ್ಲೂ ಅತೀ ಭಾವುಕ ಜೀವಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ಧೈರ್ಯ, ಅತ್ಯಲ್ಪ ಕೋಪ, ಬದುಕಿನ ಪ್ರತೀ ಕ್ಷಣವನ್ನೂ ನೋವಿನಲ್ಲೂ ಸಂಭ್ರಮಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ಸ್ವಭಾವ. ಇದು ನನ್ನ ಅಕ್ಕನ ಬಗ್ಗೆ ಎರಡೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡ ಸತ್ಯ.
ಸುಮಾರು ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಕಥೆ. ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟ ನಾನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆಂದು ಬಂದು ಸೇರಿದ್ದು ಸಣ್ಣದೊಂದು ಸಂಸ್ಥೆಗೆ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಒಂದೇ....ಬೆಳಿಗ್ಗಿನಿಂದ ಸಂಜೆಯವರೆಗೆ ನಿಯತ್ತಿನಿಂದ ದುಡಿಯವುದು. ಸಂಬಂಧಗಳು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ. ಅದರಲ್ಲೂ ಹೆಣ್ಣು ಜೀವಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳೆಯದ ನನಗೆ ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡರೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ನಾಚಿಕೆ ಸ್ವಭಾವ. ಮಾತಿಗಿಳಿಯಲು ಸಣ್ಣದೊಂದು ಭಯ. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರುವ ವೇಳೆ ಅಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಮಾಲೀಕರಿಗಿಂತ ಮೊದಲು ಪರಿಚಯವಾದದ್ದೇ ಈ ಅಕ್ಕ. ಮೊದಲ ವಾರದ ಸಂಬಳವನ್ನು ನನ್ನ ಕೈಗಿಟ್ಟದ್ದೇ ಆ ಅಕ್ಕ...ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಕಳೆಯುವವರಗೆ ಇವರನ್ನು ಹಿಂದೂ ಧಮರ್ೀ ಎಂದೇ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಇವರು ಕ್ರೈಸ್ತ ಧಮರ್ೀ ಎಂದು ತಿಳಿದದ್ದು ಒಂದು ತಿಂಗಳ ನಂತರ. ಬಹುಶಃ ಅಲ್ಲಿಯ ತನಕ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣಿನೊಂದಿಗೆ ನಿರ್ಭಯವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ತಾಕತ್ತು ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನ ಜೊತೆ ತುಂಬಾನೇ ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾನೇ ಕ್ಲೋಸ್ ಆಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಪ್ರತೀ ದಿನ ಒಂದರ್ಧ ಘಂಟೆ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಏನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಅನುಭವ...ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ರಜೆ ಮಾಡಿದರೆ ಎಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡೋದು ತಪ್ಪಿ ಹೋಗುತ್ತೋ ಅನ್ನೋ ಭಯ..ಹಾಗಾಗಿಯೋ ಏನೋ ಪ್ರತೀ ದಿನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಯಾರಲ್ಲಿಯೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳದ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಅಕ್ಕನ ಬಳಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ತೀರಾ ನೋವಾದಾಗ ಅವರ ಮುಂದೆ ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕಿದ್ದೂ ಇದೆ. ಅಲ್ಲಿಯ ತನಕ ನಾನು ಜೀವನದ ಹಿಂದಿನ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನೆನೆದು ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಅಂತಹ ಅವಕಾಶ, ಜೀವಕ್ಕೆ ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರವಾದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಿಗದೇ ಇರೋದು ಕೂಡ ಕಾರಣ ಇರಬಹುದು.
ನನ್ನ ಅಕ್ಕನೂ ಅಷ್ಟೇ ...ನನ್ನನ್ನು ಅವರ ಸ್ವಂತ ತಮ್ಮನಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇಷ್ಟ ಪಡೋರು. ಜೀವನದ ಪ್ರತೀ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನೂ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳ್ತಾ ಇರೋರು.. ಆಗೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಅಕ್ಕ ತುಂಬಾನೇ ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾನೇ ಹತ್ತಿರ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ರೂ....
ನಾನೂ ಅಷ್ಟೇ, ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ಹೇಲೋಕೆ ಆಗದ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಅಕ್ಕನ ಬಳಿ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಐದಾರು ತಿಂಗಳ ನಂತ ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಬ್ಬನಂತಾದೆ...
ಗೊತ್ತು ಗುರಿಯಿಲ್ಲದ ನನ್ನ ಜೀವನಕ್ಕೆ `ನೀನ್ ಜಾಗ್ ಆಗಬೆಕು, ನೀನ್ ಹೀಗ್ ಆಗ್ಬೇಕು...ಅಂತ ಸ್ಪೂತರ್ಿ ತುಂಬಿದ್ದು ಇದೇ ಅಕ್ಕ, ಇವತ್ತಿಗೂ ನನ್ನ ತಂದೆ ತೀರಿ ಹೋದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಅಪ್ಪನ ಕುಟುಂಬ ನಮ್ಮ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯ ಹೇಗಿದೆ ಅಂತ ಚಿಂತಿಸಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ನನ್ನ ಅಕ್ಕ ನನಗೆ ಸಂಬಂದವೇ ಇಲ್ಲದ ನನ್ನ ಆಕಸ್ಮಿಕ ಅಮ್ಮ ನನ್ನಲ್ಲೂ ಒಂದು ಕನಸು ತುಂಬಿದ್ರೂ...ನನ್ನ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಸ್ಪೂತರ್ಿ ತುಂಬಿದ್ರು.
ನನ್ನ ಬರಹಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಓಗುಗಳಾಗಿದ್ದಳು ಅಕ್ಕ
ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ನನಗೆ ಬರವಣೆಗೆಯ ಹುಚ್ಚು...ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬರಹಗಳು ಪ್ರಕಟವಾಗ್ತಾ ಇದ್ದವು.. ಆರಂಭದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬರಹಗಳು ಅಕ್ಕನನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಸುವ, ಅವಳನ್ನು ಇಷ್ಟ ಪಡಿಸುವ ಬರಹಗಳಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬರಹ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡರೆ ಸಾಕು...ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ಪತ್ರಿಕೆ ತಂದು ಅವಳು ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿಟ್ಟು ದೂರದಿಂದ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನಕ್ಕ ನನ್ನ ಬರಹ ಓದ್ತಾರ ಅಂತ ಕಾತುರದಿಂದ ಕಾಯ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ನನ್ನ ಪ್ರತೀ ಬರಹಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಅಕ್ಕ ಓದ್ತಾ ಇದ್ದಳು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರಂತೆ ಶಹಬ್ಬಾಸ್ ಗಿರಿ ಕೊಡ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕ್ ಗೊತ್ತಾ?
ಆಕೆಯ ಸ್ವಭಾವವೇ ಅಂತದ್ದು...ಇಷ್ಟ-ಕಷ್ಟ ಯಾವುದನ್ನೂ ತೀರಾ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತೋರ್ಪಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟ ಅದರೂ ನಗು...ನೋವಾದರೂ ನಗು....ಆದರೂ ನನ್ನ ಬರಹಗಳು ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಇಷ್ಟ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದವು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನನಗೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇತ್ತು. ನನ್ನ ಬರಹಗಳನ್ನು ಯಾರು ಒದದೇ ಇದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಅಕ್ಕ ಮಾತ್ರ ಓದಲೇ ಬೇಕು ಅನ್ನೋವಷ್ಟು ಸ್ವಾಥರ್ಿ ನಾನು. ಇದು ಅಹಂಕಾರವೋ....ಓವರ್ ಕಾನ್ಫಿಡೆನ್ಸೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಅಕ್ಕನ ಸ್ಫೂತರ್ಿಗೆ ಮಾತ್ರ ನಾನ್ ಕಾಯ್ತಾ ಇದ್ದೆ.
ಅಲ್ಲೀ ತನಕ ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಟ್ಟು ನನಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲ. ಅಕ್ಕನ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಇನ್ನೇನು ಒಂದೇ ವಾರ ಬಾಕಿ. ಈ ಹಿಂದೆಯೆ ಕೂಡಿಟ್ಟಿದ್ದ ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಅದೊಂದು ಭಾನುವಾರ ಇಡೀ ಮಂಗಳೂರು ಸುತ್ತು ಹಾಕಿದ್ದೆ. ನಗರದ ಬಹುತೇಕ ಬಟ್ಟೆ ಮಳಿಗೆಗಳಿಗೆ ನುಗ್ಗಿ ಹೊರಬಂದಿದ್ದೆ. ಯಾಕ್ ಗೊತ್ತಾ? ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಚೂಡಿದಾರ ಉಡುಗೊರೆ ಕೊಡೋದಕ್ಕೆ. ಸುತ್ತಿ ಸುತ್ತಿ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಒಂದು ಶಾಪ್ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಇಷ್ಟ ಆಗಬಹುದು ಅನ್ನೋ ಸಣ್ಣದೊಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣ ಮಿಶ್ರಿತ ಚೂಡಿದಾರ ಖರೀದಿಸಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮತ್ತೆ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ರೀತಿಯ ಗ್ರೀಟಿಂಗ್ ಕಾಡರ್್ ತಲಾಷ್ಗೆ ನಿಂತೆ. ಇಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ, ನನ್ನ ಅಕ್ಕನ ಟೇಸ್ಟ್ಗೆ ಢಿಫರೆಂಟ್ ಆಗಿ ಕೊಡಬೇಕು ಅನ್ನೋ ನನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಗೆ ಹೊಂದುವ ಗ್ರೀಟಿಂಗ್ಸ್ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೊಂದು ಆಗಬಹುದು ಅನ್ನೋ ಗೀಟಿಂಗ್ಸ್ ಕೈಗಿಟ್ಟು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟೆ....
ಅಂದು ನಾನು ಆ ಎರಡು ವಸ್ತುವಿನ ಖರೀದಿಗೆ ವ್ಯಯಿಸಿದ್ದು ಬರೋಬ್ಬರಿ 4 ಗಂಟೆ 15 ನಿಮಿಷ...
ಅಲ್ಲಿಯ ತನಕ ನನ್ನ ಬಟ್ಟೆ ಖರೀದಿಗೂ 15 ನಿಮಿಷಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡದ ಸ್ವಭಾವ ನಂದು. ಇನ್ನು ಮೂರು ದಿನ ಕಳೆದರೆ ಅಕ್ಕನ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ...
ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ವಿಭಿವನ್ನವಾಗಿ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುವ ನಾನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತುಂಬಾನೇ ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾನೇ ಸ್ವಾಥರ್ಿ ಆಗ್ತೀನಿ. ಅಕ್ಕನ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬದ ದಿನವೂ ನನ್ನ ಈ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಮೊದಲು ನಾನೇ ವಿಶ್ ಮಾಡಬೇಕು, ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡಬೆಕು ಅನ್ನೋ ಜಾಯಮಾನ. ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೆರೆಡು ಕಹೊಡೆದು ಸೆಕೆಂಡ್ ಕಳೆಯುವ ಮೊದಲೇ ಅಕ್ಕನ ಮೊಬೈಲ್ಗೆ ನನ್ನ ವಿಶಸ್ ತಲುಪಿಯಾಗಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ ಅಂದಿನ ಮೊದಲ ಶುಭಾಶಯ ನನ್ನದೇ ಇರಬೇಕು...
ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡುವಾಗಲೂ ನಾನೇ ಫಸ್ಟ್ ಆಗಿರಬೆಕು ಅನ್ನೋ ಸ್ವಭಾವ...ಅಂದು ಐದು ಘಂಟೆಗೆ ಎದ್ದು...ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಸರಿಯಾಗಿ 6.10ಕಕ್ಕೆ ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಅಕ್ಕನಿಗೊಂದು ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದಾಗ ಅಕ್ಕ ಚಚರ್್ನಲ್ಲಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಫೋನ್ ತೆಗೆಯೋಕೆ ಆಗಿಲ್ಲ. ಚಚರ್ಿಂದ ಅಕ್ಕ ಬರೋ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನಾನು ತಂದ ಗಿಫ್ಟ್ ಅಕ್ಕನ ಕೈಗಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕನ ನಗು ತುಂಬಿದ ಮುಖ ನೋಡೋದೇ ಒಂಥರಾ ಖುಷಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆದ್ರೂ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಗಿಫ್ಟ್ ಖುಷಿಯಾಗರಬಹುದಾ? ಎಂಬ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಭಯ! ಅಂದು ಇಡೀ ದಿನ ಅಕ್ಕನ ಫೋನ್ಗಾಗಿ ಕಾಯ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಆತ್ರಿ 8.35ಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಅಕ್ಕನ ಕಾಲ್ ಬಂತು. ಗಿಫ್ಟ್ ತುಂಬಾನೆ ಇಷ್ಟು ಆಯ್ತು ಅಂದರೂ ದ್ಯಾಟ್ ಡೇ ಐಯಮ್ ರಿಯಲಿ ವೆರಿ ಹ್ಯಾಪಿ....
ಒನ್ನೊಬ್ಬರ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ ಕಾಣುವ ಮತ್ತೊಂದು ಸ್ವಭಾವ ಅಂದಿನಿಂದ ಆರಂಭವಾಯಿತು.
ಇಂದಿಗೂ ಆ ದಿನಗಳ ನನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಇದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನನಗೊಬ್ಬಳು ಸ್ವಂತ ಅಕ್ಕ ಇರ್ಬಾದರ್ಿತ್ತಾ ಅಂತ ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕಿದ್ದೂ ಇದೆ.
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ಸಂಬಂಧಗಳು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಥಿತಿಗೆ ತುಂಬಾನೇ ಹತ್ತಿರ ಆಗ್ತಾರೆ...
ಅಂಥವರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನೂ ಒಬ್ಬಳು...
ರಕ್ಷಾ ಬಂಧನದ ಈ ದಿನ ಅಕ್ಕನ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೇಳಬೇಕೆನಿಸಿತು....ಹೇಳಿದ್ದೀನಿ
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಜೀವನದಲ್ಲೂ ಇಂಥದ್ದೊಂದು ಸಂಬಂಧ ಇದ್ದಿರಬಹುದು ಅಲ್ವಾ?
ಅಂತಿಮವಾಗಿ ರಕ್ಷಾ ಬಂಧನದ ಶುಭಾಶಯಗಳು....

                                                                                            ಧ್ವನಿ